در قرنهای ۱۱ تا ۱۶ بشر از یک اتاقک تاریک (دوربین اولیه) بعنوان چیزی شبیه به دوربین استفاده می کرد. برای این منظور اتاق مکعب مستطیل کوچکی را که هرگز نوری به درون آن راه نمی یافت، آماده می کردند، در وجه جلوی آن سوراخی به قطر تقریبی یک میلیمتر ایجاد می کردند، بدین ترتیب تصاویر صحنه های خارج از اتاق را روی دیوار یا پرده در وجه مقابل سوراخ در داخل اتاق منعکس می نمودند. البته این عمل بیشتر برای نمایش و سرگرمی بود و هرگز کار عکاسی را انجام نمی داد.
▪ نحوه کار دوربین های اولیه:
در سال ۱۵۶۸ دانیلو باربارو این اتاقک تاریک را با یک عدسی و یک دریچه قابل تغییر مجهز نمود. بدین وسیله می توانست تصاویر را واضحتر به درون اتاق منعکس کند. در سال ۱۸۰۲ توماس وج وود و همچنین همفری دیوی با استفاده از کاغذ مخصوص تصاویر غیر ثابتی بدست آوردند. این کاغذ آغشته به محلولی بود که هرگاه در برابر نور آفتاب قرار می گرفت، رنگ اصلی خود را از دست می داد و به کلی سیاه می شد. آنگاه چون بر روی این کاغذ تصویر یا جسمی را قرار می دادند، قسمتهایی که از تابش نور مصون مانده بود، به رنگ خود باقی می ماند و اما سایر قسمتهای کاغذ سیاه می شد. بدینگونه شبح نوری از اجسام بر روی آن کاغذ عکاسی می شد. با این روش تصویری بدست می آمد که آن نیز به مجرد نور دیدن، رنگ خود را از دست می داد و کاغذ یکپارچه سیاه می شد.
▪ سیر تحولی و رشد :
در سال ۱۸۱۶ جوزف نییپس با یک جعبه جواهرات یک دوربین بسیار ابتدایی ساخت و آن را با ذره بین ، میکروسکوپ نوری مجهز نمود. با این دستگاه او می توانست فقط عکسهای منفی بردارد. سرانجام ویلیام تالبوت نخستین کسی بود که توانست عکسهای مثبت هم بردارد، عکسهایی که ثابت و دائمی هم باقی می ماندند. این رویداد در سال ۱۸۳۵ رخ داد. در سالهای بعد دوربینهای پیشرفته ای به بازار عرضه شده و می شود.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
